10.07.20 — ДОГЪРУ ЯШАМАКЪ
اِنَّ الَّذِينَ قَالُوا رَبُّنَا اللّٰهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا فَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ
[Инне’ллезине къалю Раббуналлаху сумместекъаму феля хавфун алейхим ве ля хум ехзенун].
Мухтерем мусульманлар!
Бир сахабе Пейгъамбер Эфендимизнинъ янына келип, онъа бойле айткъан: «Эй, Аллахнынъ Ресулю, манъа Ислям иле алякъалы ойле бир насиат бер ки, бу мевзуда башкъа бир кимсеге суаль сорамагъа ихтияджым къалмасын». Бу риджагъа Севгили Пейгъамберимиз Мухаммед (с.а.с.) бойле къаршылыкъ берген: «Аллахкъа ишандым» айт, сонъра да дос-догъру ол» (Ибн Ханбель, III, 413).
Азиз муминлер!
Инсаннынъ яратылыш гъаеси – къуллукътыр, энъ муим вазифеси исе, – Аллахнынъ бар олувына ве бирлигине инанмакъ, сонъра да, бу иманнынъ кереги оларакъ, догъру яшамакътыр. Чюнки иман гонъюллерге ерлешкени вакъыт, дуйгъуларгъа, тюшюнджелерге ве арекетлерге тесир эте. Иман инсанны акъикъаткъа, догърулыкъкъа ёнельте. Бу ёлгъа кирген мумин бахытлы ве шерефли бир аят яшар. Эки дюняда да сыкъынты ве кедерден аман олур. Такъвагъа ве иляхий икрамгъа иришир.
Урьметли мусульманлар!
Догъру ёл устюнде олмакъ, иман узьре яшамакъ ве сёзюнде турмакъ ишине «истикъамет» деп айталар. Айны вакътта бу — Аллахкъа итаат этмек ве Ресулюллахнынъ суннетине уймакътыр.
Истикъамет – куфюрден ве ширктен арынмакъ, гунахтан ве исьяндан сакъынмактыр. Фитне ве фесаттан узакъ турмакъ, нефиснинъ къарардан зияде истеклери ве шейтанынъ весвесеси иле курешмектир.
Мухтерем муминлер!
Догъру инсан, асыл да ялан сёйлемез. Адалетни козетир, акъсызлыкъ япмаз. Эйи ниетли ве самимий олур, риякярлыкъ япмаз. Ишини сагълам ве гузель япар, ийледен сакъыныр. Яраткъан Раббине олгъан севги ве сайгъысынен яратылгъангъа мерхамет косьтерер, ич бир джанны ынджытмаз. Аллахнынъ разылыгъыны къазанмакъны эр тюрлю къазанчтан азиз билир.
Хутбемни Юдже Раббимизнинъ «Ахкяф» суресиндеки 13-юнджи аетиндеки хайырлы хаберинен битирмеге истейим: «Раббимиз Аллахтыр», – деп, сонъра дос-догъру олгъанларгъа къоркъу ёкътыр ве олар кедерленмейджеклер».