Фатма бинт Хаттаб (радыяллаху анха) Умернинъ (р.а) къыз къардашыдыр.
Акъайы Саид бин Зейднен берабер биринджи мусульманлардан олдылар.
Агъасы Умерден (р.а.) эвель мусульман олып, онынъ иман этмесине де себепчи олгъандыр.
Бир кунь Меккеде Эбу Джехиль бутюн сойлюлерни топлап, бойле деди:
– Эй, Курейшлилер! Мухаммед бизим танърыларымызны ашалай. Яшларымыз онынъ артындан кете. Аталарымызнынъ янълыш олгъаныны айта. Бунъа не къадар даа даянаджакъмыз?! Ант этем, бу динден къуртулмакънынъ бир ёлу бар.. Бу да Мухаммедни ольдюрмектир! Ким буны япса, озюмден онъа юз къырмызы девенен бинъ кумюш берерим!
Бу сезлерден сонъра этраф сессиз олды. Бу сессизликни Умер бин Хаттабнынъ сеси больди: «Мен буны япарым!».
Эр кес севингенинден онъа не ваде этеджегини шашмалады. Амма Умер чокъ лаф этмейип, турып эвине кетти. Къылычыны алып, Пейгъамберни ольдюрмек ичюн ёлгъа чыкъты.
Ёлда Нуаймнен (р.а.) къаршылашты. Нуайм мусульман эди, амма буны кимсеге белли этмей эди. Умернинъ бетиндеки ифаде ниетини белли эте эди. Нуайм:
– Къайда ёл тутасынъ, эй, Хаттабнынъ огълу?
– Къурейшлилерни больген, динимизни ашалагъан Мухаммедни ольдюрмеге кетем!
Бу сезлер Нуаймнынъ ичини якъты. Не япып олур ки, Умерни токътатмакъ ичюн?! Ве:
– Ант олсун ки Умер, сен озюни алдатасын! Оны ольдюрген сонъ, аилеси сени сагъ къалдыраджакъларынымы тюшюнесинъ?!
– Ёкъса сен деми Онъа инандынъ?
Нуайм:
– Сен мени тюшюнме де, озь къардашынъа бакъ!
– Не айтасынъ сен?
– Къардашынъ Фатма акъайы Саиднен берабер мусульман олдылар!
Умернинъ бети денъишти. Ёлуны денъиштирип, къардашынынъ эвине кельди. Яваштан къапы янында турып динъледи. Ичериде Хаббаб бин Эрет оларгъа Къуран окъуй эди.
Умер къапуны урып кирди:
– Эшиткеним сёзлер не эди?
Къардашы Фатма:
– Арамызда лаф эте эдик иште.
Умер:
– Экинъизнинъ де мусульман олгъанынъызны эшиттим! Керчекми бу?
Къардашыны бетине урды ве эништесини де яралады. Фатма:
– Э, бу керчек! Биз Аллахкъа инанамыз! Сенден исе ич къоркъумыз ёкъ! Не истесенъ яп!
Омрюнде биринджи кере агъасына бойле деди. Умер, къаршысында муляйим къардашы ерине джесюр бир арсланны корьди. Отурды, япкъанындан утанды.
– Манъа не окъугъанынъызны косьтер!, – деди Умер. Фатма (р.а.):
– Онъа зарар береджегинден къоркъам! Умер йыртмайджагъына сез берди. Фатма:
– Сен темиз дегильсинъ! Бу мукъаддес сезлерге тек темиз олгъанлар тийип ола. Ювунмакъ керексинъ!
Умер (р.а.) турып, бой абдести алды. Саифени алып, окъумагъа башлады:
– «Мерхаметли ве багъышлагъан Аллахнынъ адынен! Та-ха. Биз Къуранны санъа сыкъынтыгъа тушменъ ичюн дегиль де, тек Аллахтан къоркъкъанларгъа бир насиат ве ернен коклерни яраткъандан бир Китап оларакъ эндирдик. Рахман Аршкъа укюм бермекте. Коклерде ве ерде, ве экиси арасында олгъан эр шей Онынъдыр. Сен сёзюнъи истесенъ сакъла, истесенъ ачыкътан айт, шубесиз, О, гизлини де, гизлисининъ гизлисини де биле! Аллахтан башкъа танъры ёкъ! Энъ гузель исимлер де Онындыр!»[1]
Умер:
– Бу сезлер не къадар гузель ве Юдже, – деди ве окъумагъа девам этти:
– «Мусанынъ икяесини эшиттинъми? О, бир атеш корьди ве аилесине: «Токътаныз! Мен бир атеш корьдим, онынъ парчасыны я сизге кетирерим, я да янында бир инсан корерим. Муса атешнинъ янына кельгенинде: «Эй, Муса! Мен, шубесиз, сенинъ Раббинъим! Аягъындаки налынларны чыкъар. Чюнки сен мукъаддес бир ер олгъан Тува вадисиндесинъ. Мен сени сайладым. Санъа вахий эткенлеримни динъле! Шубесиз ки, Мен Аллахым! Менден башкъа танъры ёкъ. Манъа ибадет эт! Мени анъмакъ ичюн намаз къыл!»[2]
Умер :
– Догъру! Бу сёзлерни эндиргенден башкъасы ибадет этильмеге ляйыкъ дегильдир!
Хаббаб бин Эрет буны эшиткенинен, сакълангъаны перде аркъасындан чыкъып:
– Эй, Умер! Ант олсун ки, Аллах Пейгъамберимизнинъ дуасы себебинден сени сайлады. Тюневин Пейгъамберимизнинъ (с.а.с.) бойле дегенини эшиттим: «Эй, Аллахым! Динимизни Эбу Джехиль я да Умер бин Хаттабнен кучьлендир». Бу сенинъ бахтынъ! Аллахкъа ве динге сарыл, эй, Умер!, – деди.
Умер Пейгъамберимизнинъ (с.а.с.) олгъан эвине келип, къапыны къакъты. Ичеридекилер Нуаймдан Умернинъ келеджегини биле эдилер.
– Ким о?, – деп сорадылар. Умер:
– Меним, Умер бин Хаттаб.
Кимсе къапыны ачмагъа джесарет этмей эди. Пейгъамберимиз (с.а.с):
– Онъа къапуны ачыныз. Аллах онынъ ичюн хайыр истесе, оны догъру ёлгъа къояр.
Киргенинен Хамзанен (р.а.) Микдат (р.а.) оны омузындан тутып, Пейгъамберимизге якъынлаштырдылар. Пейгъамберимиз (с.а.с.):
– Оны сербест быракъынъыз! Умерге: «Сен не ичюн кельдинъ, эй, Умер?»
Умер (р.а.):
– Эй, Аллахнынъ Пейгъамбери! Санъа теслим олмагъа кельдим! Мен шеадет этем ки, Аллахтан башкъа танъры ёкътыр ве Сен онынъ Пейгъамберисинъ!»
Текбир сеслери бутюн эвни толдурды. Сахабелер Умерни къучакълап хайырламагъа башладылар.
Аллах олардан разы олсун!
Эмине АСАНОВА
[1] Таха суреси, 1-8 аетлер
[2] Таха суреси, 9-14 аетлер