Хазрет-и Халиме (радыяллаху анха)

Хазрет-и Халиме Севгили Пейгъамберимизни (с.а.с.) эмиздирип, онъа аналыкъ япкъан бир ханымдыр.
Меккенинъ авасы пек сыджакъ ве къуру олгъаны ичюн, къурейшлилер янъы догъгъан балаларны койлерге сют аналаргъа бере эдилер. Эм де Меккеде алыш-вериш ичюн чокъ ябанджылар кельгени ичюн, тили де яваш-яваш денъише эди. Койлерде исе, темиз арап тили сакъланыла эди. Балалары сагълыкълы осьмелери ичюн темиз ава алмалары, арап тилини гузельдже менимсемелери ичюн де ябанджы тесирлерден узакъ къалгъан темиз арапчаны огренмелери муим эди.
Халиме (р.а.) Бену Сад къабилесинден эди. Шу къабиле Меккеден 200 км узакълыкъта, бир койде яшай эди. Темиз ава, ешиль саалары, даима сув акъкъан озенлеринен белли бир кой эди.
Сют аналыгъыны япаджакъ къадынлар йылда эки кере Меккеге келип, кичик балаларны алып, эвлерине къайта эдилер. Халиме (р.а.) де олардан бири эди. Пейгъамберимиз догъгъан сене, о, Меккеге бираз кеч кельген.
Бутюн балаларны энди алгъанлар, онъа исе, бала къалмагъан эди. Бунъа пек кедерленген. Пейгъамберимизнинъ бабасы олмагъаны ичюн, оны кимсе алмагъа истемеген эди. Чюнки бабалар сют аналаргъа айлыкъ бере эдилер. Меккенинъ реиси, Пейгъамберимизнинъ къартбабасы – Абдулмутталиб Халимени эвине чагъырып, баланы алмасыны теклиф эткен. Халиме акъайы Хариснен акъыл танышкъан, о да: «Мен беллесем, шу баланы алмакъ керек. Ким биле, бельки онынъ себебинен эвимизге берекет келир», – деген.
Одагъа кирип, баланынъ нурлу бетини корьген сонъ, Халименинъ ич бир шубеси къалмагъан. Оны ойле бегенген ки, акъча берселер де, ташламагъа истемез эди.
Кичкене Мухаммед Халименинъ къучагъында янъы эвининъ ёлларына тюшкен. Амма бу сефер, эр кестен яваш кеткен эшечик, башкъаларындан даа тез кетмекте эди. Халименинъ достлары тааджипленип: «Эй, Халиме! Бу сенинъ къарт ве хаста эшегинъ дегильми?» – деп сорай эдилер. Эльбет, о кене шу айван эди. Лякин ташыгъаны мубарек инсанны ис этип, кучьлене эди.
Халименинъ даа эвель озь огълуна биле етмеген сютю, энди экисини де тойдура эди. Берекетленген тек бу дегиль эди. Эвлеринде зайыф бир девелери бар эди, шимди де онынъ сютлери чокълашкъан. Бу ал фукъаре къорантаны пек севиндирген. Акъайы Харис: «Халимем! Биль ки, сен мубарек ве огъурлы бир бала алдынъ! Бутюн бу берекет онынъ урьметине эвимизге келе».
О йылы къытлыкъ олды. Айванлар отлакъкъа ач барып, ач къайта эдилер. Амма Халименинъ къойлары тойып келе ве сютлери де чокъ эди. Буны корьген айван саиплери чобанларына: «Корьмейсизми, Халименинъ айванлары насыл да семирип кете! Бизим айванларны да, онынъкилер отлагъан ерде отлатсанъыз я!» – дей эдилер. Халиме ве акъайы бу берекетнинъ «бабасыз» деп алмагъа истемегенлери о сабийчик себебинен кельгенини коре ве Аллахкъа шукюр эте эдилер.
Пейгъамберимиз энди баягъы оськен, оны сюттен кесмеге де вакъыт кельген эди. Меккеде анасы сабырсызлыкънен джандан азиз огълуны беклей эди. Амма Хазрет-и Халиме оны юрегинден насыл къопарсын? О нур юзьлю, татлы сёзлю балачыкътан айырылмакъ не къадар да кучь эди. Ёлгъа азырланмагъа башлай, лякин Меккеде башлагъан юкъунчлы хасталыкъ хабери келе. Ве анасы Хазрет-и Амине даа бираз анда къалмасына изин берген.
Куньлерден бир кунь, Мухаммед (с.а.с.) сют къардашы Абдуллахнен берабер чёльге къойларны бакъмагъа кеткен. Къойларны отлаткъанлары маальде, янларына беяз урбада эки адам кельген. Олар, Пейгъамберимизни ерге яткъыздылар ве кокрегини ачкъанлар. Ичинден бир къан уюшыгъыны алып: «Бу сенде олмайджакъ ярамай хусусиетлердир», – деп, четке атып, юрегини ювгъанлар.
Сют къардашы Абдуллах, буны корип, пек къоркъкъан. Чапып эвине кельген ве ана-бабасына: «Тез олунъ, Меккели къардашымны ольдюрдилер», – деген. Халиме ве акъайы тез-тез о ерге кельгенлер. Мухаммед (с.а.с.) аякъта тура, янында да ич кимсе ёкъ эди. Бети сап-сары эди, амма озю кулюмсюрей эди.
Халиме ве акъайы Харис пек къокъкъанлар. Оларгъа эманет этильген бу мубарек балагъа бир шей олса, не япар эдилер?! Юреклери аджыса да, истемеселер де, козьлеринден яшлар акъса да, кичкене Мухаммедни Меккеге анасына алып кетмеге меджбур эдилер.
Меккеге киреджекте, Мухаммед (с.а.с.) чокъ адам ичинде гъайып олгъан. Эм Халимелер, эм къартбабасы ве достлары оны эр ерде къыдыргъанлар, амма тапамагъанлар. Козьяшлар ичинде къартбабасы Абдулмутталиб Кябенинъ янына келип, дуа эткен. Сонъра да саиби корюнмеген бир сес эшитильген: «Къоркъма! Мухаммеднинъ Раббиси бар. Оны ич ялынъыз къалдырмаз!» Абдулмутталиб торуны къайда олгъаныны сорагъан, ве о сес: «О Тихаме тегизлигинде бир терек тюбюндедир», – деген. Аман анда баргъанлар, Пейгъамберимиз о терек тюбюнде терекнинъ япракъларынен ойнап отура эди. Оны алып, анасына кетиргенлер. Халиме аман-эсен бу эманетни анасына кетиргенине севине эди. Келеджекнинъ шанлы пейгъамберини дёрт яшына къадар бакъмагъа онъа насип олгъан эди.
Арадан йыллар кечкен. Пейгъамберимизнинъ эм анасы Амине, эм де къартбабасы Абдульмутталиб вефат эткенлер. Озю де эвленип, озь ювасыны къургъан. Амма, ич бир вакъыт сют анасы Халимени унутмагъан, оны зиярет этип тургъан. Оны корьсе, «аначыгъым» дей, урьмет эте эди. Устюндеки абасыны чыкъарып, анасынынъ отурмасы ичюн ерге джая эди.
Бир кунь Халиме Пейгъамберимизни зиярет этмеге кельген. Юртларында къытлыкъ олгъаныны, айванларнынъ хаста олгъанларыны айткъан. Пейгъамберимизнинъ онъа береджек чокъ бир шейи ёкъ эди, амма апайы Хазрет-и Хатидже оны бош эльнен йибермеге разы олмагъан. Къыркъ къойнен бир деве багъышлагъан. Халиме (р.а.) пек севинген ве мемнун олгъан.
Хазрет-и Халиме Пейгъамберимизнинъ Ислям динини анълаткъаныны кеч эшиткен, амма аман къабул эткен. Чюнки онынъ балалыкътан берли аджайып ве темиз табиатыны биле, ве келеджекте буюк инсан оладжагъыны беклей эди.
Халиме (р.а.) «Бакъи» мезарлыгъында дефин этильген. Аллах ондан разы олсун!