21.05.21 – КЪЫЙЫН ЗАМАНДА АЛЛАХКЪА ТАЯНМАКЪ
يَا اَيُّهَا الَّذِينَ اٰمَنُوا اسْتَعِينُوا بِالصَّبْرِ وَالصَّلَاةِ ۚ اِنَّ اللّٰهَ مَعَ الصَّابِرِينَ
[Я эййуха’ллезине амену’стеину бис-сабри вес-салях. Иннеллахе меа’с-сабирин].
Мухтерем мусульманлар!
Окъугъаным «Бакъара» суресининъ 153-юнджи аетинде Юдже Раббимиз бойле буюра: «Эй, иман эткенлер! Сабыр ве намаз иле Аллахтан ярдым истенъ, чюнки Аллах мытлакъа сабыр эткенлернен берабердир».
Мевзунен алякъалы хадис-и шерифте исе, севгили Пейгъамберимиз (с.а.с.) бойле буюргъан: «Зор заманларда дуасынынъ къабул этильмесини истеген кимсе, раат заманында чокъча дуа этсин» (Тирмизий, «Деават», 9).
Азиз муминлер!
Аятымыз боюнджа пек чок сыкъынты, кедер ве мусибет иле къаршылаша билемиз. Нетиджелери не олса-олсун, башымызгъа кельген эр адисе дюнья имтианынынъ бир парчасыдыр. Омюр дегенимиз – асылында имтиан ичюн бизге танынгъан сынъырлы бир вакъыттыр. Муим олгъаны шу вакъытны иман ве салих амеллер иле кечирмек, къаршылашкъанымыз адиселер къаршысында догъру арекет япа бильмектир. Раббимиз «Бакъара» суресининъ 155-инджи аетинде бойле буюра: «Ант олсун ки, сизни бираз коркъу ве ачлыкъ; маллардан, джанлардан ве махсуллардан бираз эксильтювнен (фукъарелик иле) денъермиз. (Эй, Пейгъамбер!) Сабыр этеджеклерни мужделе!»
Къыйметли мусульманлар!
Эйи куньлеримизде олгъаны киби, къыйын заманларда да Аллахкъа олгъан севгимизден ве ишанчымыздан кучь алмакъ керекмиз. Агъыр сынавлар къаршысында мумин оларакъ биринджи месулиетимиз – элимизден кельгени бутюн тедбирлерни алмакътыр. Адиселерге сувукъкъанлы ве метинли якъынлашмакъ, мушкюллерни чезмек ичюн гъайрет этмели. Асыл да умютсизликке тюшмемек, инанчымызны джоймамакъ керекмиз.
Азиз диндашларым!
Себеплерге мураджат эткен, илимнинъ, акъылнынъ ве теджрибенинъ ярыгъында эр тюрлю тедбирни алгъан мумин, айны заманда, тевеккюль этмекни ве иляхий такъдирге разылыкъ косьтермеге бильмеси керек. Исьян ве ташкъынлыкънен дегиль, теслимиет ве сакинлик иле арекет этмек керекмиз. Къоркъу, къайгъы ве умютсизликтен узакъ къалып, Раббининъ мытлакъ ирадесине сыгъынмакъ керек. Энъ ишанчлы къале – Аллахнынъ эшсиз къудрети, илими ве икмети, ярдымы ве инаетидир. Онъа олгъан инанчыны бир ан биле джоймамакъ, Онъа таянмакъ, Онъа ишанмакъ ве Ондан ярдым тилемек мумининъ аят ышыгъыдыр. Дуа ве нияз иле, тёвбе ве истигъфар иле, хамд ве шукюр иле Аллахкъа сыгъынмакъ – къуллукънынъ озегидир.
Урьметли муминлер!
Севгили Пейгъамберимиз (с.а.с) бир хадисинде бойле буюргъан: «Муминнинъ алы не гузель! Эр алы онынъ ичюн хайырлыдыр. Бу ал анджакъ муминге махсустыр. Башына севиниледжек бир ал кельгенде, о, шукюр этер, ве бу онынъ ичюн хайыр олур. Башына бир сыкъынты кельгенде, о, сабыр этер, ве бу да онынъ ичюн хайыр олур» (Муслим, «Зухд», 64).
Бойле экен, бир муминнинъ Раббине таянып, озюне ишанып, арекет этип ве къардашларынен ярдымлашып, эр бир зорлукънынъ устюнден чыкъа биледжегини унутмайыкъ. Яшагъан адиселеримизни ибрет ве ферасетнен окъуйыкъ. Оларны месулиет шууры ве нефис мухасебеси черчивесинде дегерлендирейик. Устюмизге тюшкен вазифелерни япкъанымыздан эмин олайыкъ. Бу дюньянынъ сынавларыны азим, сабыр ве шукюр теразесинде тартайыкъ. Аятта кучьлю олмакъ ичюн ибадет, дуа, тефеккюр ве тевеккюльнен маневиятымызны джанлы тутайыкъ.