28.02.20 — ПЕЙГЪАМБЕРИМИЗНИНЪ ТИЛИНДЕН ДУАЛАР
وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْيَسْتَجِيبُوا لِي وَلْيُؤْمِنُوا بِي لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُونَ
[Ве иза сеэлеке ибади анни феинни къариб. Уджибу давете’д-даи иза деан. Фель-естеджибу ли вель-юмину би леаллехум ершудун].
Мухтерем мусульманлар! Фаний дюнья аятында, кунь келе, ниметке иришемиз, шукюр этемиз; кунь келе, сыкъынтыгъа огъраймыз, сабыр этемиз. Мувафакъиетни, бахтны да, кедер ве мешакъкъатны да мумин киби къаршыламагъа гъайрет косьтеремиз. Бизлер, эр алымызда, иманымызны арттыргъан, аятымызгъа умют ве тиренмек кучюни къошкъан эшсиз бир ниметке саипмиз. Иште, бу нимет – ибадетлернинъ озеги олгъан дуадыр. Дуа – Аллахкъа ичтен ялварып сорамакътыр. Раббимизнинъ сонъсуз къудрети къаршысында зайыфлыгъымызны итираф этмектир. Онынъ лютуфына ве багъышлавына сыгъынмагъа гъайреттир. Онъа къуллугъымызны арз этип, Ондан ярдым истемектир.
Къыйметли муминлер! «Бакъара» суресининъ 2/186-нджы аетинде Юдже Раббимиз бойле буюра: «Къулларым, Мени сенден сорасалар, бильсинлер ки, Мен оларгъа чокъ якъыным. Манъа дуа эткенде, дуа эткеннинъ дуасына къаршылыкъ берем. Айса къулларым даветиме уйсунлар ве Манъа иман этсинлер, бельки де, бойледже, догъру ёлны тапарлар». Аллах Таалянынъ бир ады да «Эль-Муджиб», яни дуаларгъа джевап бергендир. Бизге бизден даа якъын олгъан Раббимиз гизли я да ачыкъ бутюн дуаларымызны эшите ве биле, озь ирадесинен къабул эте.
Дегерли мусульманлар! Эр арекетинде Раббине севгисини, садакъатыны ифаде эткен Пейгъамберимиз (с.а.с.) тилинден дуаны эксик этмеди. Эр ан ве эр мекянда дуа эте эди. Бизлерге насыл дуа этеджегимизни де о огретти. Саба, кунь башлагъанда, бойле дуа эте эди: «Аллахым! Къудретинъ иле сабагъа чыкътыкъ, къудретинъ иле акъшамгъа ириширмиз. Къудретинънен яшаймыз, къудретинънен олюрмиз. Энъ сонъ къайтышымыз да анджакъ Санъадыр» (Тирмизий, «Даават», 13). Кунь бою, бойле дуа эте эди: «Аллахым! Манъа хайырлысыны бер ве меним ичюн энъ хайырлысыны сайла» (Тирмизий, «Даават», 85); «Аллахым! Бизге дюньяда эйилик бер, ахиретте де эйилик бер. Бизни джеэннем азабындан къорчала!» (Эбу Давуд, «Витр», 26). Гедже исе, дуасы бойле эди: «Я, Рабби! Бу геджеде олгъанларнынъ ве сонъра оладжакъларнынъ хайырыны сенден тилейим. Бу геджеде олгъанларнынъ ве сонъра оладжакъларнынъ шерринден де Санъа сыгъынам» (Муслим, «Зикир», 75). Ятаджакъта, бойле дуа эте эди: «Сыгъынаджакъ ери ве ихтияджыны кореджек кимсеси олмагъан ниджелери бар экен, бизни ашаткъан, ичирген, ихтияджларымызны къаршылагъан ве бизни барындыргъан Аллахкъа хамд олсун» (Тирмизий, «Даават», 16.)
Азиз муминлер! Дуа дертлерге дева тапмакъ, эр тюрлю ярамайлыкътан къорчаланмакъ, корюнир-корюнмез мусибетлерден узакъ олмакъ ичюн къулнынъ Раббине сыгъынмасыдыр. Пейгъамбер Эфендимиз (с.а.с.) Раббине бойле сыгъына эди: «Аллахым! Аджизликтен, тембелликтен, саранлыкътан, къоркъакълыкътан, буналткъан къартлыкътан ве къабир азабындан Санъа сыгъынам. Аллахым! Нефисиме такъваны насип эт ве онъы арындыр, оны энъ эйи арындыраджакъ Сенсинъ. Онынъ досту ве велиси Сенсинъ. Аллахым! Хушу дуймагъан къальптен, тоймагъан нефистен, файда бермеген илимден ве къабул олунмагъан дуадан Санъа сыгъынам» (Муслим, «Зикир», 73; Несаий, «Истиазе», 13).
Мухтерем мусульманлар! Бир муми дуалары къабул олмагъаны тюшюнджесинде асыл да олмамакъ керек. Чюнки Пейгъамберимиз (с.а.с.) бир хадисинде бойле буюрды: «Сизден биринъиз: «Дуа эттим де, дуам къаршылыкъ корьмеди», – деп ашыкъмагъандже, дуасы къаршылыкъ корер» (Эбу Давуд, «Витр», 23). Юдже Раббимиз, дуаларымыз саесинде, устюмиздеки мусибетлерни ёкъ эте, гунахларымызны афу эте, базан да, истегенимизден даа хайырлысыны ихсан эте. Айса, озюмиз ичюн, аилемиз, якъынларымыз, джемиетимиз ве Ватанымыз ичюн дуа этмеге унутмайыкъ. Ана-бабамызнынъ, хасталарнынъ, къартларнынъ ве мухтаджларнынъ дуасыны алмагъа гъайрет этейик.