02.10.20 — САБЫРНЫНЪ СОНЪУ СЕЛЯМЕТТИР
اِنَّهُ مَنْ يَتَّقِ وَيَصْبِرْ فَاِنَّ اللّٰهَ لَا يُضِيعُ اَجْرَ الْمُحْسِنِينَ
[Иннеху мей еттекъи ве есбир феиннеллахе ля юдыъу эджраʼль-мухсинин].
Мухтерем мусульманлар!
Дюнья аятында эр инсан ёлджудыр. Шу фаний алемде кельген кете, къонгъан коче. Эр биримизнинъ дженнетке догъру узангъан ёлу энишлерден ве чыкъышлардан, севинчлерден ве зорлукълардан кече. Шу ёлджулыкъны девам эткенимизде, Раббимиз бизге юрегимизни къайгъыдан, тилимизни шикяеттен ве беденимизни янълыш арекетлерден къорчалагъан, эши-бенъзери олмагъан бир нимет багъышлай. Бу нимет – сабырдыр.
Азиз муминлер!
Сабыр озюни эзип, алчалмакъ я да кучьсюз тюшмек, чаресиз къалмакъ дегильдир. Сабыр – себаттыр, даянып арекет этмектир. Аллакъа къул олгъанымызны анълап, Онынъ разылыгъы ичюн хайырлы ишлерни, ибадетлерни девам этмекте тырышмакъ, гъайрет косьтермектир. Сабыр – дюньянынъ бинъ бир тюрлю имтианынен курешмектир. Сабыр – ферасеттир, шейтаннынъ весвесесине ве нефиснинъ арзуларына алданмадан яшамагъа тырышмакътыр. Сабыр – метанеттир, бекленмеген адиселер къаршысында акъыллы ве совукъкъанлы арекет этмектир. Сабыр – тевеккюльдир, эр тюрлю тедбирни алгъандан сонъ, Аллахнынъ такъдирине разылыкъ косьтермектир. Ве сабыр – иманынъ кереги, селямет къапысы, дженнет хазинесидир.
Къыйметли мусульманлар!
Инсан базы вакъытларда кичик сыкъынтыларгъа биле сабыр этмеге истемей. Базы вакъытларда да буюк фелякетлер къаршысында сабырыны джоя ве умютсизликке тюше. Хасталыкънынъ эйилешмейджегини, маддий сыкъынтынынъ битмейджегини, аиле меселелерининъ чезильмейджегини тюшюне. Тынчлыкънынъ, муваффакъиетнинъ, шифанынъ ондан чокъ узакъ олгъаны весвесесине алдана. Албуки, Къураннынъ муждеси ачыкътыр: «Эр зорлукънен берабер къолайлыкъ бар» («Инширах» суреси, 94/5-6).
Эр заметте нидже рахмет сакълыдыр. Яманлыкъ киби корюнген бир иштен умют этильмеген ерде хайырлар чыкъар. Етер ки, къул гъайрет, сабыр ве себатны къалдырмасын! Етер ки, инсан Аллахнынъ эр даим сабыр эткенлернен берабер олгъанына ишансын!
Мухтерем муминлер!
Севгили Пейгъамберимиз Мухаммед Мустафа (с.а.с.) бир хадисинде бойле буюргъан: «Ким сабыр этсе, Аллах да онъа таянмакъ кучюни берер. Ич кимсеге сабырдан даа хайырлы ве даа кенъиш бир нимет берильмеген» (Муслим, «Зекят», 124).
Бойле экен, сабыр ниметининъ къыйметини билейик. Аллахнынъ бизни барлыкъ ве ёкълукънен имтиан эткенини, эр тюрлю имтианнынъ эмек ве сабырнен къазаныладжагъыны хатырлайыкъ. Ич бир вакъыт Раббимизнинъ ярдымындан ве мерхаметинден умютимизни кесмейик.
Хутбени Юдже Китабымызнынъ «Юсуф» суресиндеки 12/90-ынджы аетинен битирем: «Ким Аллахтан сакъынса, ярамайлыкъ ишлемектен сакъынса ве сабыр этсе, шубесиз, Аллах гузель арекет эткенлернинъ мукяфатыны зая этмез».