Умму Мабед Меккенинъ Кудейд мааллесинде яшай эди. Озь ады Атикедир. О, акъыллы, намуслы ве кучьлю бир ханым эди. Пек джумерт, мусафирпервер ве ачыкъ юрекли эди. Бельки, бу себептен онъа мусульман олмакъ насип олды.
Эп чадыры огюне чыкъып, отура эди. Келип кечкен ёлджуларгъа сув ве сют икрам эте эди.
Пейгъамбер Эфендимиз (с.а.с.) Меккеден Мединеге хиджрет эткенде, онынъ чадыры янында кечмекте эди. Янына келип, бираз сют сорагъан. Амма Умму Мабед: «Валлахи! Къойларым отлакъкъа кетти, янымда тек бу къысыр ве пек зайыф бир къой къалды. Онынъ да сютю ёкъ», – деген. Пейгъамберимиз (с.а.с.) оны сагъмакъ ичюн изин сорагъан. Умму Мабед онъа бир савут узаткъан. Пейгъамберимиз (с.а.с.): «Бисмиллях», – деп, башта къойны сыйпагъан. Сонъра да дуа эткен: «Аллахым! Бу къойны берекетли яп!»
О анда къой джанлангъан ве елини сютнен толгъан. Пейгъамберимиз (с.а.с.) савут толгъандже сагъгъан. Умму Мабед шашып къалгъан. Пейгъамберимиз (с.а.с.) савутны онъа узаткъан ве: «Буюр. Ич», – деген. Умму Мабед: «Сиз ичинъиз, эфендим», – деген. Пйгъамберимиз (с.а.с.): «Мен энъ сонъ ичерим», – деп, джевап берген. Сонърадан Умму Мабед, Хазрет-и Эбу Бекир ве дигерлери де тойып-тойып ичкенлер. Энъ сонъ Пейгъамберимиз (с.а.с.) де ичкен. Сонъра даа сагъгъан, ве буны да онъа къалдыргъан. Умму Мабед оларгъа пишкен эттен икрам эткен ве ёлджулар ёлуна девам эткенлер (Хадис Хакимден ривает этильген).
Бираз вакъыт кечкен сонъ, акъайы Эбу Мабед кельген. Сютни корип, сораштырмагъа башлагъан. Умму Мабед Пейгъамберимизнинъ юзюни ве арекетлери анълаткъан. Акъайы: «Ант этем ки, бу Меккеде чыкъкъан пейгъамбердир! Бу не юдже бир шерефтир!» – деген.
Сабасына Пейгъамберимизни къыдыргъан мушриклер де келип чыкъкъанлар. Олар Умму Мабедден онынъ къайда кеткенини огренмеге тырышкъанлар. Амма о, ич метанетини бозмайып, кучьлю бир шекильде: «О, ойле бир инсан ки, сют бермеген бир къойны биле Аллахнынъ изининен берекетли япты. Сиз исе, онъа зарар кетиресинъиз!» – деген. Мушриклер ачувланып, онъа акъарет этмеге башлагъанлар. О исе: «Эгер бир лаф даа этсенъиз, озь халкъымны чагъырырым, эпинъизни къылычтан кечирерлер!» – деген. Мушриклер апар-топар о ерден узакълашкъанлар.
Пейгъамберимиз (с.а.с.) Мединеге барып чыкъкъан сонъ, Умму Мабед акъайы ве баласынен келип, мусульман олгъанлар. Пейгъамберимизге беят эткенлер. Ондан сонъра да динни яхшы огренип, эр огренгенини де яшамагъа башлагъанлар. Акъайы джамиден келир-кельмез, онынъ Пейгъамберимизден (с.а.с.) не эшиткенини сорап, аман эзберлей эди.
Эбу Бекир (р.а.) халифе олгъаны вакъыт, Умму Мабед онынъ янына кельген. Оны корьген Эбу Бекир (р.а.) кулюмсеген, чюнки о куньни хатырлагъан эди. Онынъ ал-хатырыны сорагъан ве онъа бахшышлар берип йиберген.
Хазрет-и Умер (р.а.) халифе олгъанда, пек шиддетли бир къытлыкъ олгъан. Лякин Умму Мабеднинъ къою кене де сют бермеге девам эте эди.
Аллах ондан разы олсун! Амин.
Эмине Асанова