Зулейха иле эвленюв
Бу вакъытларда Зулейха, саип олгъаны эр шейни халкъкъа дагъыткъан ве элинде ич бир шей къалмагъан эди. Юсуфкъа олгъан ашкъы, севгиси себебинден агълагъаны ичюн козьлери къуругъан ве бедени чёккен, къарт къадынгъа ошап калгъан эди. Ниает, Юсуф кечип тургъан ёл устюнде ерлешкен бир харабе эвчикке ерлешти. Бу куньге къадар башындан кечкен адиселерни тюшюнип, акъикъатны анълады ве даа эвель табынып тургъан путунынъ къаршысына кечип:
– Языкълар oлсун санъа ве санъа къуллукъ эткенге! Шу къартлыгъыма, сокъурлыгъыма ве фукъарелигиме мерхамет этмединъ! Бугуньден башлап, сени инкяр этем ве Юсуфнынъ раббине иман этем, – деди.
Бойледже, хидаетке иришип, саба-акъшам Аллахны зикир этмеге башлады.
Бир кунь Юсуф (а.с.) атына минген, якъын адамларынен берабер Зулейханынъ эви огюнден кечмекте эди. Зулейха аман эвинден чыкъты ве Юсуф кечкен тарафкъа юксек сеснен бойле деди:
– Султанларны гунахлары себебинен къул эткен ве къулларны Хакъкъа къуллукълары саесинде султан эткен o къудретни тесбих этем!
Аллахнынъ эмиринен ель бу сесни Юсуфнынъ къулагъына еткизди. Юсуф да танымагъан бу къадыннынъ алыны адамларына соратты. Зулейха алыны огренмек ичюн кельгенлерге дертине тек Юсуф дерман oладжагъыны айтып, онынъ хузурына чыкъты. Юсуфтан (а.с.) эвельки гузеллиги ве козьлери онъа текрар берильмеси ичюн Аллахкъа дуа этмесини, артындан да озюнен эвленмесини истеди.
Юсуф (а.с.) онынъ ильк эки арзусыны ерине кетирди, ве Аллахнынъ изининен Зулейхагъа козьлери ве эвельки гузеллиги текрар берильди. Лякин, Зулейханынъ учюнджи истеги хусусуна кельгенде, Юсуф (а.с.) башыны эгди ве тюшюнджеге далды.
Бу сырада Джебраиль (а.с.) кельди ве Хазрет-и Юсуфкъа бойле буюрды:
– Эй, Юсуф! Раббинъ санъа селям эте, ве бу къадыннынъ истегини ред этмеменъни эмир эте! Онен эвлен. Чюнки o, дюньяда ве ахиретте сенинъ апайынъдыр!
Бу эмир узьре Юсуф (а.с.) Зулейханен никяхыны къыйды. Даа сонъра эллерини котерип, бойле дуа этти:
– Манъа бу къадар нимет багъышлагъан, мерхаметлилернинъ энъ мерхаметлиси олгъан Аллахым! Санъа сонъсуз хамд ве сеналар oлсун! Иляхий! Устюмдеки ниметинъни тамамламанъны, манъа бабам Якъубнынъ юзюни косьтерменъни, мени де онъа косьтермекнен онынъ да козьлерини нурландырманъны ве агъаларымнынъ да меннен корюшмек ёлларыны ачманъны Сенден тилейим, Раббим! Сен дуаларны къабул эткенсинъ, Сен эр шейге къадирсинъ!
Ашайт алмагъа кельген агъалары ве Хазрет-и Юсуфнынъ гузель планы
Бу арада, къытлыкъ себебинен Якъуб (а.с.) Юсуфнынъ озь къардашы олгъан Буньяминни янында къалдырып, къалгъан огъулларыны ашайт алмакъ ичюн Мысыргъа ёллады.
Ает-и керимелерде шу адисе бойле анълатыла: «Юсуфнынъ агъалары келип, онынъ хузурына кирдилер. (Юсуф) оларны аман таныды, олар исе, оны танымадылар. «(Юсуф,) оларнынъ юклерини азырлагъан сонъ, деди: «Сизинъ баба бир къардашынъызны да яныма кетиринъ. Корьмейсинъизми, мен ольчекни там толдурам ве мен мусафирперверлернинъ энъ хайырлысым. Эгер де оны манъа кетирмесенъиз, артыкъ меним янымда сизге бериледжек бир ольчек (ашайт) ёкъ, манъа ич якъынлашманъыз!» («Юсуф» суреси, 58-60 аетлер).
Юсуфнынъ (а.с) кельмеген къардашыны истемеси бу себептендир: Къытлыкъ олгъаны ичюн ашайт (ашлыкъ) олгъан ихтияджгъа коре бериле эди. Ярдым аладжакъ кимсенинъ шахсен озю олмасы шарт эди. Хазрет-и Юсуфнынъ агъалары келемеген бабалары ве къардашлары ичюн бирер иссе истегенде, Юсуф (а.с.) къарт бабаларыны озюрли сайып, бир керелик онъа да ашайт айырды. Анджакъ бир дааки сеферге о бир къардашынынъ да кельмесини шарт къошты. Бу себепнен файдаланып, къардашыны корьмеге ве ондан хабер алмагъа истей эди.
Агъалары: «Оны бабасындан истемеге арекет этеджекмиз, шубесиз, буны япаджакъмыз», – дедилер. (Юсуф) эмириндеки генчлерге деди: «(Ашайт сатып алмакъ ичюн кетирген) малларыны юклерининъ ичине къойынъ. Бельки де, аилелерине къайткъанларында, бунынъ фаркъына барырлар ве, бельки, къайтып келирлер». Бабаларына къайткъанларында, (агъалары) дедилер: «Бабамыз! Ашайт бизге ясакъланды. Къардашымыз (Буньяминни) бизнен берабер ёлла да, ольчеп алайыкъ. Биз оны мытлакъа къорчалайджакъмыз». Якъуб деди: «Даа эвель агъасы (Юсуфны) сизге не къадар ишангъан олсам, буны да сизге о къадар ишанайымы? Энъ хайырлы къорчалайыджы – Аллахтыр. О, мерхаметлилернинъ энъ мерхаметлисидир» («Юсуф» суреси, 60-64 аетлер).
Якъуб (а.с.): «Энъ хайырлы къoрчалайыджы – Аллахтыр. O, мерхаметлилернинъ энъ мерхаметлисидир», – дегенде, Аллах Тааля бойле буюрды: «Иззет ве джелялым (буюклигим) акъкъы ичюн, мадам ки, сен Манъа шу шекильде тевеккюль этесинъ, Мен де сени эки эвладынъа бирден къавуштыраджам!»
Мындан анълашылгъан будыр ки, мумин, фаний, кечиджилерге дегиль, ялынъыз Аллахкъа ишанып таянмалы, даима Онъа тевеккюль этмели. Чюнки Аллахтан башкъа эр шей, эвеля, озюни къорчалагъа мухтадж. Аллах Тааля исе, ич бир шейге мухтадж дегиль. Лякин, Аллахкъа тевеккюль эткенде, разылыгъына алып баргъан себеплерге сарылмакъны терк этмемек керек.
Якъубнынъ (а.с.) огъуллары Буньяминни де янларына алып, Мысыргъа кетмек ве анда ашайт алмакъ ичюн бабаларына чешит сёзлер айта ве oны разы этмеге тырыша эдилер: «Эшьяларыны ачкъанларында, (ашайт сатып алмакъ ичюн берген) малларынынъ оларгъа къайтарылгъаныны корьдилер. Дедилер: «Бабамыз! Биз даа не истеймиз? Иште, малымыз да бизге къайтарылды. (Онен кене) аилемизге ашайт кетирирмиз, къардашымызны да къорчалармыз, бир деве юкю де зияде (ашайт) алырмыз. Чюнки, бу (сефер алгъанымыз) аз бир микъдардыр» («Юсуф» суреси, 65 ает).
Ниает, Хазрет-и Якъуб Буньяминни йибермеге разы oлды. «Деди: «Этрафынъыз сарылып алынмагъандже (чаресиз къалмагъандже), оны манъа мытлакъа кетиреджегинъизге даир Аллах адына манъа къавий бир сёз бермегендже, оны сизнен берабер ёлламам!» Онъа къатты бир сёз бергенлеринден сонъ, деди: «Айткъанларымызгъа Аллах шааттыр!» Сонъра да бойле деди: «Огъулларым! (Шеэрге) эпинъиз бир къапыдан кирменъиз, айры-айры къапылардан киринъиз. Аллахтан (келеджек) ич бир шейни сизден узакълаштыралмам. Укюм Аллахтан башкъасынынъ дегильдир. Мен анджакъ Онъа ишанып таяндым. Тевеккюль эткенлер ялынъыз Онъа ишанып таянсынлар» («Юсуф» суреси, 66-67 аетлер).
Якъубнынъ (а.с.) огъулларына Мысырнынъ пайтахтына фаркълы къапылардан кирмелерини эмир этмесининъ себеби, оларнынъ косьтеришли ве гузель кийимли oлмалары, айрыджа, эвельки келишлеринде меликтен кимсе корьмеген урьмет ве икрамны корьмелери ичюн эди. Бойледже, эвлятларынынъ ярамай ниетли кимселернинъ къурмалары мумкюн тузакътан зарар корьмемелерини истей эди. Айрыджа, эр кеснинъ айрет тoлу бакъышлары оларнынъ устюнде эди. Берабер шеэрге киргенлеринде, башларына яман бир ал кельмеси мумкюн эди.
Якъубнынъ (а.с.) бу насиатларыны динълеген огъуллары ашайт алып кетирмек ичюн кене ёлгъа чыкътылар.
Ает-и керимеде бойле буюрыла: «Бабалары оларгъа эмир эткени шекильде (фаркълы къапылардан шеэрге) киргенлеринде, (бу тедбир) Аллах олар ичюн такъдир эткени къаршысында ич бир файда кетирмеди. Садедже Якъубнынъ ичинден кечиргени бир тилеги ерине кетирильген олды. Шубесиз, о, илим саиби эди, чюнки онъа Биз огреткен эдик. Лякин инсанларнынъ чокъу бильмей» («Юсуф» суреси, 68 ает).
Девамы оладжакъ…
Лейля Умерова