Фатиме бинт Хаттаб Хазрет-и Умернинъ (р.а) къыз къардашыдыр. О, акъайы Саид бин Зейднен берабер биринджи мусульманлардан олдылар. Агъасы Умерден (р.а.) эвель мусульман олып, онынъ иман этмесине де себепчи олгъан эди.
Бир кунь Меккеде Эбу Джехиль бутюн сойлуларны топлап, бойле деген:
– Эй, къурейшлилер! Мухаммед бизим танърыларымызны ашшалай. Яшларымыз онынъ артындан кете. Аталарымызнынъ янълыш олгъаныны айта. Бунъа не къадар даа даянаджакъмыз?! Ант этем, бу динден къуртулмакънынъ бир ёлу бар… Бу да Мухаммедни ольдюрмектир! Ким буны япса, озюмден онъа юз къырмызы девенен бинъ кумюш берерим!
Бу сёзлерден сонъра этраф сессиз олды. Бу сессизликни Умер бин Хаттабнынъ сеси больди: «Мен буны япарым!» – деди о.
Эр кес севингенинден онъа не ваде этеджегини шашмалады. Амма Умер, чокъ лаф этмейип, турып, эвине кетти. Къылычыны алып, Пейгъамберни ольдюрмек ичюн ёлгъа чыкъты.
Ёлда Нуаймнен (р.а.) къаршылашты. Нуайм мусульман олгъан, амма буны кимсеге белли этмей эди. Умернинъ бетиндеки ифаде ниетини белли эте эди. Нуайм:
– Къайда ёл тутасынъ, эй, Хаттабнынъ огълу? – дие, сорады.
– Къурейшлилерни больген, динимизни ашшалагъан Мухаммедни ольдюрмеге кетем!
Бу сёзлер Нуаймнынъ ичини якъты. Не япып олур ки, Умерни токътатмакъ ичюн?! Ве:
– Ант олсун, Умер, сен озюнъни алдатасынъ! Оны ольдюрген сонъ, сой-сопу сени сагъ къалдыраджакъларыны тюшюнесинъми?! – деди.
Умер:
– Ёкъса, сен де Онъа инандынъмы? – деди.
Нуайм деди:
– Сен мени тюшюнме де, озь къардашынъа бакъ!
– Не айтасынъ сен?
– Къардашынъ Фатиме акъайы Саиднен берабер мусульман олдылар!
Умернинъ бети денъишти. Ёлуны денъиштирип, къардашынынъ эвине кельди. Яваштан къапы янында турып динъледи. Ичериде Хаббаб бин Эрет оларгъа Къуран окъуй эди.
Умер къапыны урып кирди:
– Эшиткеним сёзлер не эди?
Къардашы Фатиме:
– Арамызда лаф эте эдик, иште, – деди.
Умер:
– Экинъизнинъ де мусульман олгъанынъызны эшиттим! Керчекми бу?
Къардашыны бетине урды ве эништесини де яралады. Фатиме, эеджанланып:
– Э, бу керчек! Биз Аллахкъа инанамыз! Сенден исе, ич къоркъумыз ёкъ! Не истесенъ яп! – деди.
Омюринде биринджи кере агъасына бойле деди. Умер, къаршысында муляйым къардашы ерине джесюр бир арсланны корьди. Отурды, япкъанындан утанды.
– Манъа не окъугъанынъызны косьтер! – деди.
Фатиме (р.а.):
– Онъа зарар береджегинден къоркъам!
Умер йыртмайджагъына сёз берди.
Фатиме:
– Сен темиз дегильсинъ! Бу мукъаддес сёзлерге тек темиз олгъанлар тийип ола. Ювунмакъ керексинъ! – деди.
Умер (р.а.) турып, бой абдестини алды. Саифени алып, окъумагъа башлады: «Мерхаметли ве багъышлагъан Аллахнынъ адынен! Та-ха. Биз Къуранны санъа сыкъынтыгъа тюшменъ ичюн дегиль де, тек Аллахтан къоркъкъанларгъа бир насиат ве ернен коклерни яраткъандан бир Китап оларакъ эндирдик. Рахман Аршкъа укюм бермекте. Коклерде ве ерде, ве экиси арасында олгъан эр шей Онынъдыр. Сен сёзюнъни истесенъ сакъла, истесенъ, ачыкътан айт, шубесиз, О, гизлини де, гизлисининъ гизлисини де биле! Аллахтан башкъа танъры ёкъ! Энъ гузель исимлер де Онынъдыр!» («Таха» суреси, 1-8 аетлер).
Умер:
– Бу сёзлер не къадар гузель ве юдже, – деди ве окъумагъа девам этти: «Мусанынъ икяесини эшиттинъми? О, бир атеш корьди ве аилесине: «Токътаныз! Мен бир атеш корьдим, онынъ парчасыны я сизге кетирерим, я да янында бир инсан корерим. Муса атешнинъ янына кельгенде: «Эй, Муса! Мен, шубесиз, сенинъ Раббинъим! Аягъындаки налынларны чыкъар. Чюнки сен мукъаддес бир ер олгъан Тува вадийсиндесинъ. Мен сени сайладым. Санъа вахий эткенлеримни динъле! Шубесиз ки, Мен Аллахым! Менден башкъа танъры ёкъ. Манъа ибадет эт! Мени анъмакъ ичюн намаз къыл!» («Таха» суреси, 9-14 аетлер).
Умер:
– Догъру! Бу сёзлерни эндиргенден башкъасы ибадет этильмеге ляйыкъ дегильдир! – деди.
Хаббаб бин Эрет буны эшиткенинен, сакълангъаны перде аркъасындан чыкъып:
– Эй, Умер! Ант олсун ки, Аллах пейгъамберимизнинъ дуасы себебинден сени сайлады. Тюневин Пейгъамберимизнинъ (с.а.с.) бойле дегенини эшиттим: «Аллахым! Динимизни Эбу Джехиль я да Умер бин Хаттабнен кучьлендир». Бу сенинъ бахтынъ! Аллахкъа ве динге сарыл, эй, Умер! – деди.
Умер Пейгъамберимизнинъ (с.а.с.) эвине келип, къапыны къакъты. Ичеридекилер Нуаймдан Умернинъ келеджегини биле эдилер.
– Ким о? – деп сорадылар.
Умер:
– Меним, Умер бин Хаттаб.
Кимсе къапыны ачмагъа джесарет этмей эди. Пейгъамберимиз (с.а.с):
– Онъа къапыны ачынъыз. Аллах онынъ ичюн хайыр истесе, оны догъру ёлгъа къояр, – деди.
Киргенинен Хамзанен (р.а.) Микъдад (р.а.) оны омузындан тутып, Пейгъамберимизге якъынлаштырдылар. Пейгъамберимиз (с.а.с.):
– Оны сербест быракъынъыз! – буюрып, Умерге:
– Сен не ичюн кельдинъ, эй, Умер? – деп сорады.
Умер (р.а.):
– Эй, Аллахнынъ Пейгъамбери! Санъа теслим олмагъа кельдим! Мен шехадет этем ки, Аллахтан башкъа танъры ёкътыр ве Сен онынъ Пейгъамберисинъ!
Текбир сеслери бутюн эвни толдурды. Сахабелер Умерни къучакълап, хайырламагъа башладылар.
Аллах оларнынъ джумлесинден разы олсун!
Эмине Асанова