Хазрет-и Халиме (р.а.) Севгили Пейгъамберимизнинъ сют анасыдыр.
Меккенинъ авасы пек сыджакъ ве къуру олгъаны ичюн, араплар янъы догъгъан балаларны койлерге сют аналаргъа бере эдилер. Эм де Меккеде алыш-вериш ичюн чокъ ябанджылар кельгени ичюн, тили де яваш-яваш денъише эди. Койлерде исе, темиз арап тили сакъланыла эди. Балаларнынъ гузель етишмелери ичюн эм темиз авагъа, эм де темиз тильни огренмеге ихтияджлары бар эди.
Халиме (р.а.) Бени Сад къабилесинден эди. Олар Меккеден 200 км узакълыкъта, бир койде яшай эдилер. Темиз ава, ешиль чёллер, озенчиклеринен белли бир кой эди.
Сют аналыгъыны япаджакъ апайлар йылда эки кере Меккеге келип, кичкене балаларны алып, эвлерине къайта эдилер. Халиме (р.а.) де олардан бири эди. Пейгъамберимиз догъгъан сенеси Меккеге бираз кеч кельди. Бутюн балаларны энди алгъанлар, онъа исе, бала къалмагъан эди. Бунъа пек кедерленди.
Пейгъамберимизнинъ бабасы олмагъаны ичюн, оны кимсе алмагъа истемеди. Чюнки бабалар сют аналарына айлыкъ бере эдилер. Меккенинъ реиси, Пейгъамберимизнинъ къартбабасы Абдулмутталиб, Халимени эвине чагъырып, баланы алмасыны теклиф этти. Халиме акъайы Хариснен акъыл танышты, о да: «Мен беллесем, бу баланы алмакъ керек. Ким билир, бельки, онынъ весилесинен эвимизге берекет келир», – деген.
Одагъа кирип, баланынъ нурлу бетини корьген сонъ, Халименинъ ич бир шубеси къалмады. Оны ойле севди ки, акъча бермеселер де, ташламагъа истемез эди.
Кичкене Мухаммед Халименинъ къучагъында янъы эвининъ ёлларына тюшти. Амма, бу сефер, эр кестен яваш кеткен эшечик, башкъаларындан даа тез кетмекте эди. Халименинъ достлары тааджипленип: «Эй, Халиме! Бу сенинъ къарт ве хаста эшегинъ дегильми?» – деп сорай эдилер. Эльбет, о кене шу айван эди. Лякин ташыгъаны мубарек инсанны ис этип, кучьлене эди.
Халименинъ даа эвель озь огълуна биле етмеген сютю, энди экисини де тойдыра эди. Эвлеринде зайыф бир девелери бар эди, шимди де онынъ сютлери чогъалды. Бу ал, фукъаре къорантаны пек севиндирди. Акъайы Харис: «Халимем! Биль ки, сен мубарек ве огъурлы бир бала алдынъ! Бутюн бу берекет онынъ урьметине эвимизге келе», – дей эди.
О йылы къытлыкъ олды. Айванлар отлакъкъа ач барып, ач къайта эдилер. Амма, Халимелернинъ къойлары тойып келе ве сютлери де чокъ эди. Буны корьген айван саиплери чобанларына: «Корьмейсизми, Халименинъ айванлары насыл да семирип кете! Бизим айванларны да, онынъкилернинъ отлагъаны ерде отлатсанъыз да?!» – дей эдилер. Халиме ве акъайы бу берекетнинъ «бабасыз» деп, алмагъа истемегенлери о сабийчик себебинден кельгенини коре ве Аллахкъа шукюр эте эдилер.
Пейгъамберимиз энди баягъы оськен, сюттен кесмеге де вакъыт кельген эди. Меккеде анасы сабырсызлыкънен джандан азиз огълуны беклей эди. Амма, Хазрет-и Халиме оны юрегинден насыл къопарсын? О нур бетли, татлы сёзлю балачыкътан айырылмакъ не къадар да кучь эди. Ёлгъа азырланмагъа башлай, лякин Меккеде юкъунчлы хасталыкъ башлангъаны хабери келе. Ве анасы Хазрет-и Амине даа бираз анда къалмасына изин бере.
Куньлерден бир кунь, Мухаммед (с.а.с.) сют къардашы Абдуллахнен берабер чёльге къойларны бакъмагъа кетти. Янларына беяз урбалы эки адам кельди. Пейгъамберимизни ерге яткъыздылар ве кокрегини ачтылар. Ичинден бир къан уюшыгъыны алып: «Бу сендеки олмайджакъ ярамай хусусиетлердир», – деп, четке атып, юрегини ювдылар.
Сют къардашы Абдуллах, буны корьгенинен пек къоркъты. Чапып эвине кельди ве ана-бабасына: «Тез олунъ, Меккели къардашымны ольдюрдилер», – деди. Халиме ве акъайы тез-тез о ерге кельдилер. Мухаммед (с.а.с.) аякъта тура, янында да ич кимсе ёкъ эди. Бети сап-сары эди, амма озю кулюмсирей эди.
Халиме ве акъайы Харис пек къоркътылар. Оларгъа эманет этильген бу мубарек балагъа бир шей олса, не япар эдилер?! Юреклери аджыса да, истемеселер де, козьлеринден яшлар акъса да, уфакъ Мухаммедни Меккеге, анасына алып кетмеге меджбур эдилер.
Меккеге киреджекте, Мухаммед (с.а.с.) чокъ адам ичинде гъайып олды. Эм Халимелер, эм къартбабасы ве достлары оны эр ерде къыдырдылар, амма тапамадылар. Козьяшлар ичинде къартбабасы Абдулмутталиб Кябенинъ янына келип, дуа этти. Сонъра да саиби корюнмеген бир сес эшитильди ве: «Къоркъма! Мухаммеднинъ Раббиси бар. Оны ич ялынъыз къалдырмаз!» – деди. Абдулмутталиб торунынынъ къайда олгъаныны сорады, ве о сес: «О, Тихаме тегизлигинде бир терек тюбюндедир», – деди. Аман анда бардылар, Пейгъамберимиз о терек тюбюнде терекнинъ япракъларынен ойнап отура эди. Оны алып, анасына кетирдилер. Халиме аман-эсен бу эманетни анасына кетиргенине севине эди. Келеджекнинъ шанлы пейгъамберини дёрт яшына къадар бакъмагъа онъа насиб олгъан эди.
Арадан йыллар кечти. Пейгъамберимизнинъ эм анасы Амине, эм де къартбабасы Абдульмутталиб вефат эттилер. Озю де эвленип, озь ювасыны къурды. Амма ич бир вакъыт сют анасы Халимени унутмады, оны зиярет этип тура эди. Оны корьсе «аначыгъым» дей, урьмет эте эди. Устюндеки абасыны чыкъарып, сют анасынынъ отурмасы ичюн ерге джая эди.
Бир кунь Халиме Пейгъамберимизни зиярет этмеге кельди. Юртларында къытлыкъ олгъаныны, айванларнынъ хаста олгъанларыны айтты. Пейгъамберимизнинъ онъа береджек чокъ бир шейи ёкъ эди, амма апайы Хазрет-и Хатидже оны бош къолнен йибермеге разы олмады. Къыркъ къойнен бир деве багъышлады. Халиме (р.а.) пек севинди ве мемнун олды.
Пейгъамберимизнинъ Ислям динини анълаткъаныны кеч эшитти, амма аман къабул этти. Чюнки онынъ балалыкътан берли аджайип ве темиз табиатыны биле, ве келеджекте буюк инсан оладжагъыны беклей эди.
Халиме (р.а.) «Бакъий» мезарлыгъында дефин этильди.
Аллах ондан разы олсун!
Эмине Асанова