Нусрет агъа бугунь пек ёрулды. Бутюн кунь аякъ устюнде, къорантасынынъ ихтияджларыны къаршыламакъ ичюн тырышты. Онынъ эр куню бойле кече. Амма, бу кунь башкъаларына ошамай…
Акъшам эвине кельгенде, даа маалле башындан буруны леззетли къокъулар алды. Нусрет агъа бу къокъу не ерден чыкъкъаныны пек яхшы биле. Насыл ашлар пиширильгенини де анълай. Эвинде зевджеси эт къызарта.
Бойле акъшам емегинден сонъ насыл этип де, сет устюнде яйылмазсынъ? Нусрет агъа да айны бойле япты! Кок чай демлеп, люлесини тютетип, терен ойларгъа далды:
Ах, не гузель эди бу айдын яз акъшамы! Серин ельчик яваштан этрафындаки тереклернинъ япракъларыны ойнатып, озюне хас олгъан, юреклерни титреткен, тюшюнджелерини къарыштырып, гъам-къайгъыларны унуттыргъан макъамны чала. Пишеяткъан шефталилер ве сетнинъ этрафыны назик пытакъларынен сарып алгъан юзюм япракъларынынъ татлы къокъулары тазе аванен къарышаракъ, бурунгъа урула эди!
Эр кунь япкъаны киби, саба эрте турып, керекли шейлерини алып, ёлуна чыкъты. Базаргъа етип кельди. Фуртуналы дерьягъа ошагъан мейдан. Адам чокълугъындан аякъ басмагъа биле ер ёкъ. Бириси сата, бириси ала, башкъалары сёйлешип доланалар.
Мында джанынъ не истер, эр шейни тапмакъ мумкюн.
Тиджаретини башлады. Адамлар келе-кете, джебине паралар тюше. Дерсинъ, адий бир иш куню. Нусрет агъа да ойле ойлай эди.
Бир ара, джан сыкъынтысындан, джебиндеки янъгъыравукъ капиклерини сайып башлады. Он капик, он беш… я бу не? Чамургъа булангъан, аджайип, эскирген демир парчасы… Нусрет агъа меракъланып, бир четини сюртип бакъты. Ёкъ, бойле капик корьмеген эди. Биринден сорады, экинджиден… Бириси бильмей!
Бу арада четте тургъан козьлюкли къартчыкъ яваштан янына якъынлашты:
– Мумкюн олса, мен де бир бакъайым?
– Э-э-э, эбет, бакъынъыз!..
…Бу демир парчасы ер тюбюнде 5-6 асыр ятып, бугуньки куньге фиаты 25 000 рублеге етип, Нусрет агъанынъ джебине келип тюшкен пара экен. Заваллы, муджизелер олгъаныны эшиткен, амма…
Бу акъшам, керчектен де, башкъа акъшамларгъа ошамай эди!
Таир Ибрагимов