Бугунь биз буюк имтиангъа расткельдик! Бутюн дюнья мутхиш хасталыкънынъ эсиринде. Эльбетте, инсаниет бойле бир агъырлыкъларгъа расткельгенде, тюшюнджеге дала, бу не себептен башымызгъа кельген экен? Не ичюн бойле ола? Амма, биз, мусульманлар оларакъ, эр кунь тефеккюр этмек керекмиз, бутюн вакъиаларнынъ тек Аллахнынъ изининен олгъаныны эр даим акъылымызда тутмалымыз. Раббимиз шифасыз ич бир хасталыкъны яратмагъан, кучюмиз етмеген агъырлыкъны боюнымызгъа юклемеген, чезимсиз меселе бермеген! Онынъ ичюн эмин олмалымыз ки, бу да кечер. Лякин мусульман эр алны файданен кечирмек керек!
Пейгъамберимиз (с.а.с.) бир хадис-и шерифинде бойле деген: «Мусульманнынъ башына не кельсе де, олсун ёргъунлыкъ, хасталыкъ, гъам-къасевет, мусибет, къаарь, атта тикеннинъ санчымасы биле, Аллах онынъ ичюн илле де (бир де бир) гунахыны багъышлар» (Бухарий, Муслим). Бу дюнья – имтиан дюньясыдыр, имтиан исе, фаркълы ола биле. Раббимиз базыларны байлыкънен, базыларны фукъареликнен, базыларны етимликнен, базыларны истидатнен, базыларны хасталыкънен, дигерлерни исе, гъам-къасеветнен имтиан эте… Бу сыраны даа узакъ девам этмек мумкюн. Ойле олса, биз не япмалымыз? Биз, сабыр этип, метанет, азимкярлыкъ косьтермелимиз ве эр даим Аллахкъа мураджаат этмелимиз: «Ант олсун ки, сизни бираз къоркъу ве ачлыкъ; маллардан, джанлардан ве эрзакъларынъызны азалтмакънен (фукъареликнен) имтиан этермиз. Сабыр эткенлерни мужделе! Олар, башларына бир мусибет кельгени вакъыт: «Биз Аллахкъа аитмиз (Аллахнынъ къулларымыз) ве сонъунда Онъа къайтаджакъмыз», – дейлер. Иште, Рабблеринден багъышламалар ве рахмет эп оларгъадыр. Ве, иште, догъру ёлны тапкъанлар да, олардыр» («Бакъара» суреси, 2/155-157 ает).
Демек, эгер къыйынлыкълар ве сынавлар даима олып тураджакъ олса, биз олардан къачмагъа, сакъланмагъа дегиль де, оларны чезмеге тырышмакъ керекмиз. Ислям дини бизге хайыргъа алып баргъан ёлны косьтере, даяныкълы олмамызны огрете. Эр бир агъырлыкъ гунахлардан арындыра ве мусульманнынъ севиесини котере. Бойле бакъыш бизни бутюн агъырлыкълардан къорчалар. Пейгъамберимиз (с.а.с.) бу меселеде де бизге яхшы мотивация берди: «Аллах кимге хайыр истесе, оны хасталыкълардан бир де бири токъуныр» (Бухарий). Башкъа хадисинде де бойле деген: «Аллахнынъ къулу ер юзюнде гунахсыз адымламагъандже, агъырлыкълар ве мусибетлер онъа кельмеге токътамаз» (Ибн Мадже).
Пейгъамберимиз бир хадис-и шерифинде бойле деген: «Муминнинъ алы не къадар аджайыптыр! Шубесиз ки, эр вазиет онынъ ичюн хайырлыдыр, ве бу муминден гъайры ич кимсеге берильмеген. Эгер оны бир шей къувандырса, Аллахкъа шукюр эте, ве бу онынъ ичюн хайырлы ола. Эгер онъа бир мусибет кельсе, о, сабыр эте, ве бу да онынъ ичюн хайырлы ола» (Муслим).
Лякин, «ойле олса, барып озюмге бир беля тапайым», – деп, озюмизни телюкеге айтмайыкъ, чюнки Аллах Къураны Керимде бойле дей: «Озь эллеринъизнен озьлеринъизни телюкеге атманъыз» («Бакъара» суреси, 2/195 ает). Мусульман хасталыкълардан, хайырсызлыкълардан, яманлыкълардан узакъ турмалы, амма, башына кельгенде, къавий турып, сабырнен ве азимкярлыкънен янашмалы!
Таир Ибрагимов