Азиз къардашларым!
Пейгъамберимиз (с.а.с.), эмджесининъ огълу Абдуллахнен бирликте ёлджулыкъкъа чыкъкъан эди. Бир ара онъа «Яврум! Санъа базы тевсиелер этеджегим. Буларны сакъын акълындан чыкъарма!», деп буюрды. Артындан бу яш сахабеге Рабби иле арасындаки багъы асла къопармамасы кереккенине даир шу насихатны япты: «Аллахнынъ хакъкъыны къорчала ки, О да, сени къорчаласынъ. Аллахнынъ акъкъыны къорчала ки, О, эр даим янында олсун. Бир шей истегенде, Аллахтан исте. Ярдым тилегенде, Аллахтан тиле. Биль ки, бутюн барлыкълар санъа ярдым этмек узере бир арагъа кельселер, Аллахнынъ тилегенинден башкъа ярдымда булунмаз. Санъа бир зарар бермек узере эльбирлиги этселер, Аллахнынъ такъдир эткенинден башкъа, бир зарар да беремезлер» [1].
Азиз муминлер!
Эпимиз инсанмыз. Дюньялыкъ аркъасында чапкъанда къомшумызны, апайымызны-достумызны унутамыз. Базыда акърабаларымызны, къардашларымызны, етимлерни, мухтаджларны унутамыз. Базы да озюмизни, чевре-четимизни, месулиетлеримизни унутамыз. Лякин бутюн булардан гъайры, бир инсан ичюн энъ яманы, яратылыш гъае ве икметини унутмасыдыр. Асыл джоймакъ, инсаннынъ Раббини унутып яшамасыдыр. Аллахнен багъыны къопарып, къуллукъны япмамасыдыр. Дюньянынъ фаний олгъаны керчегини унутып, эсабы, мизаны, ахиретни абайлямамасыдыр. Иште, Раббимиз, Оны унуткъанлардан олмамамыз ичюн, бизлерни бу шекильде тенбиелей:
«Аллахны унуткъан, бундан себеп Аллахнынъ да озьлерини унуттургъаны кимселер киби олманъыз». «Иште олар керчектен ёлдан чыкъкъан кимселердир» [2].
Азиз къардашларым!
Раббимиз, вазифе ве месулиетлеримизни огретмек ичюн, бизге Къуран-ы Керимни ёллады. Юдже Китабымызнынъ бир ады да Зикр-и Хакимдир. О, бизге унутмамакъ кереклигини хатырлаткъан бир Китаптыр. Бизим ёлумузны айдынлаткъан бир ярыкътыр, бир рехбердир. Етер ки, биз Онъа сым-сыкъы сарылайыкъ. Етер ки, Онъа гонълюмизни, зихнимизни, аятымызны ачайыкъ.
Раббимиз, «Сен бир тек тенбиелейиджисинъ» [3] буюруп, муминлерге озюни хатырлатаджакъ, догъру ёлны косьтереджек энъ гузель ахлякъка саип олгъан бир Пейгъамбер ёллады. Мухаммед Мустафаны (с.а.с) лютф этти. О, бизге хакъ ве акъикъатнынъ, догъру иле янълышнынъ, эйи иле яманнынъ не олгъаныны огретти. Етер ки, бизлер, онынъ суннетине таби олайыкъ. Онынъ бир шейге тенъ кельмеген мисалинден айрылмайыкъ. Яшагъанымызны, онынъ рахмет юклю месаджларынен берекетли къылайыкъ.
Намазымыз, къурбанымыз, хаджджымыз, зекятымыз, оразамыз, яни бутюн ибадетлеримиз, эр даим Раббимизни хатырлайыкъ, деп эмир этильди. Етер ки, бизлер, ибадетлеримизнинъ бизни Раббимизге якъынлаштыргъаны, Онынъ къатында бизни къыйметли къылгъаныны унутмайыкъ.
Къыйметли къардашларым!
Аллахны унутып яшагъанларны Аллах да эм дюньяда, эм де ахиретте унутаджакътыр. Бу дюньяда озюне нанкёрлюк эткенлерни Аллах, о буюк куньде рахметинден махрум этеджектир. Дюньянынъ аркъасындан чапкъанларгъа, Аллахнынъ мерхаметинден башкъа ич бир сакъланаджакъ ер олмагъаны махшер кунюнде бу шекильде айтыладжакътыр: «Сиз бу кунни яшайджагъынызны насыл унуткъан олсанъыз, биз де бугунь сизни унутамыз. Шубесиз, бараджагъыныз ер, атештир. Сизге ярдым этеджек кимсе де ёкътыр» [4].
Къардашларым!
Келинъиз! Шу къыскъа яшайышымызда Раббимизге, аилемизге ве Ватанымызгъа нисбетен вазифелеримизни унутып, ихмал этмейик. Бизге вазифе олгъан, Аллахнынъ ризасына уйгъун яшамакъ олгъаныны унутмайыкъ. Барлыкъ гъаемизнинъ, о буюк куньге азырланмакъ олгъаныны эсимизден чыкъармайыкъ. Раббимизнинъ ниметлерине шукюр олгъан ибадетлеримизни япайыкъ. Онынъ эр ань бизни корьгенини, эр япкъанымызны бильгенини, эр сёзюмизни эшиткенини унутмайыкъ. Эбедий къуванчнынъ, Аллах ризасы ичюн кечирильген бир омюрге багълы олгъаныны унутмайыкъ. Шу джамилеримиз, шу джумаларымыз, эзанымыз, Ватанымыз бизге эманеттир. Аллахкъа шукюрлер олсун, намазларымызны, ибадетлеримизни раат шекильде къылабилемиз. Аллахнынъ изни олмадан сары япракъ биле пытакътан тюшмез. Аллах бизни Ватандан айырмасын, Ватанымыз эзансыз къалмасын.
Къардашларым!
Хутбемни, Раббимизнинъ Къураны Керимде бизлерге огреткен шу дуаларнен екюнлейим:
«Раббимиз! Унутыр ве хата этсек, бизни месуль тутма!» [5].
«Раббимиз! Бизни догъру ёлгъа къойгъандан сонъ, къальплеримизни саптырма, бизге тарафындан бир рахмет багъышла. Ич шубе ёкъ ки, лютфю бол олгъан ялынъыз сенсинъ» [6].
«Раббимиз! Гунахларымызны багъышла, яманлыкъларымызны орьт, рухумызны эйилернен берабер ал! Раббимиз! Пейгъамберлернинъ араджылыгъынен бизге ваад эткенлерини бер; къыямет куню бизни айып этме! Сен асла сёзюнден къайтмазсынъ» [7].
[1] Тирмизий, сыфатуль къыяме, 59
[2] «Хашр» суреси, 59/19
[3] «Гашие» суреси, 88/21
[4] «Джасие» суреси, 45/34
[5] «Бакъара» суреси, 2/286
[6] «Али Имран» суреси, 3/8
[7] «Али Имран» суреси, 3/193-194