ХАДЖ
بِسْــــــــــــــــــمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيم
وَلِلّٰهِ عَلَى النَّاسِ حِجُّ الْبَيْتِ مَنِ اسْتَطَاعَ إِلَيْهِ سَبِيلاً
[Бисмилляхи’р-рахмани’р-рахим.
Ве лилляхи але’н-наси хиджджу’ль-бейти менистетаа илейхи себиля].
Урьметли диндашлар!
Эр бир бай, сербест, мукеллеф ве аджылыкъкъа бармакъ имкяны олгъан мусульман ичюн омрюнде бир кере белли вакъытта «Бейтуллахны» – Аллахнынъ эвини – зиярет этмек фарздыр.
Юдже Раббим бойле буюра:
«Онъа (Кябеге) кетмеге кучю еткен эр кеснинъ о Эвни хадж этмеси, инсанлар устюнде Аллахнынъ бир акъкъыдыр» («Ал-и Имран» суреси, 97-нджи ает).
Бу мукъаддес ёлджулыкъкъа чыкъаджакъ кимсенинъ азырлыкъ корьмеси шарттыр.
Раббининъ эвини зиярет этеджек, эвинде мусафир оладжакъ кимсе сайлангъан кимседир. Бойле кимсе, эвеля, озюни бунъа маддий ве маневий тарафтан азырламасы керек. Ёлджулыкътан эвель, беден темизлигини япар, бой абдести алыр, эки рекят намаз къылар, гузель къокъуларнен къокъуланыр, «Я, Раббим! Сенинъ ризанъ ичюн хадж ибадетини ерине кетирмеге ниетлендим, меним ичюн оны къолайлаштыр ве къабул эт», – деп, ниет этер.
Хадж ибадетини ерине кетирген эр киши тикишли урба киймез, «рида» ве «изар» деп айтылгъан эки без парчасыны киер. Бирисинен аврет ерини къапатыр, экинджисини исе, омузларына атар. Къадынлар исе, кениш ве индже олмагъан хиджап киерлер.
Хаджылар Юдже Рабблерине «тельбиелер» кетирип, Кябеге къадар ёл алырлар. Кябени корьгенинен, къолларыны ачып, дуа этерлер. Чюнки Кябени корип, юректен дуа эткен кимселернинъ дуалары къабул олур. Сонъра, еди кере Кябени таваф этерлер. Бунынъ учюну тез адымларнен, къалгъан дёртюни де орта къарар сурьатнен япарлар. Земзем сувуны Кябеге къаршы турып, аякъта ичерлер ве эки рекят намаз къыларлар. Бундан сонъ, Сафа ве Мерве тёпелери арасында «сай» юрюши япылыр.
Зильхидждже айынынъ секизинджи куню исе, сабадан Минагъа кетилир. Минадан сонъ, Арафат дагъына барылыр, сонъра, акъшам вакътында Музделифеге кетилир, сонъра къурбанлар чалыныр.
Бундан сонъ, бутюн хаджылар Меккеге кетип, зиярет тавафыны япарлар, ве эртеси куню къайтып, сабадан къалгъан шейтанларгъа таш атарлар ве тыраш олып, ихрамдан чыкъарлар. Севимли Пейгъамберимиз (а.с.) хадис-и шерифлеринде бойле буюргъан эди: «Хадж ве умре ичюн Бейтуллахкъа кеткенлер, мусульманларнынъ Аллахкъа ёлланылгъан темсильджилеридир. Дуа этселер, Аллах дуаларыны къабул этер, багъышлав тилеселер, багъышлар» (Ибн Мадже). Башкъа бир хадисте де: Ярамай сёз айтмадан ве буюк гунах япмадан, хаджылыкъны ерине кетирген кимсе анасындан догъгъан кунюнде киби, гунахсыз къайтар», – деген (Бухарий).
Мухтерем мусульманлар!
Хаджылыкъ – дунья зевкъларындан узакълашмакъ ве Аллахнынъ узурына чыкъмакъ демектир. Аджылыкъкъа кетеджек къардашларымыз бильмели ки, беяз урбалар – кефен, Арафатта туруш – махшер мейданыдыр. Хаджы санки Аллахкъа эсап бермектедир. Онынъ ичюн эр кезнен эляллашып, борчларыны къапатып хаджгъа кетиле.
Бу дуйгъуларнен япылгъан хадж эльбетте ки инсанны темизлер, юджельтир ве Аллахкъа якълаштырыр. Бунъа хадж-ы мебрур деп, айтылмакъта. Ама феналыгъыны быракъмагъан, фена сёзлер, ялан ве алдатувгъа девам эткенлер бу макъсадкъа иришмеси зор олур.
Ойле исе аджылар дуйгъуларына, сёзлерине ве арекетлерине дикъкъат этмелилер. Аллах хаджылыкъкъа бармагъанларгъа къысмет эйлесин. Кеткен къардашларымызгъа да ёлларыны къойлаштырсын, дуа ве ибадетлерини къабул эйлесин. Хаджлары – хадж-ы мебрур олсун!