Asırlar deñişti. Ömür tarzı deñişti. Medeniyetler farqlılaştı. Tünevinki küçük yerleşilgen yerler bu künümizniñ şeerleri oldı. Deñişken bu dünyamızda deñişmegen bir kerçek bar; insanlar bazen yaşağan yerlerden bazı sebeplernen köçe bileler. Kimerleri vatan toprağını, kimerleri köyüni, yarımadasını ya da şeerini qaldıra. Amma şunı unutmamaq kerek ki, biz bu dünyada yalıñız yaratılmadıq.
Haq Tealâ bizni farqlı milletlerge ve toplulıqlarğa ayırdı ve bizim içimizge qardaşlıq duyğusını qoydı. Qayda olsaq olayıq öz başımızğa yaşap olamayıq, cemiyetke ihtiyacımız bardır. Bu cemiyette sağlam yaşap olmamız içün aramızdaki munasebetlerniñ nasıl olğanına diqqat etmemiz kerek. Dünyada yaşağan bütün musulmanlar birbirleriniñ maneviy qardaşlarıdır.
Rabbimiz Quranda böyle buyura: “Müminler qardaştırlar. Öyle ise, qardaşlarıñıznıñ arasını tüzeltiñiz. Allahqa qarşı kelmekten saqınıñız ki, sizge merhamet etilsin” (Hucurat suresi, 49/ 10-cı ayet). Bugün bizler farqlı vaqialarnen qarşılaşamız. Keçenlerde böyle bir hoşlanılmağan vaqianı eşittim: Amet degen birisiniñ oqup çalışqanı içün iç ibadet etmege vaqtı qalmay, ve nasıl bir sebepnen birinci kere cuma künü camige barmağa qarar berdi.
Musulmanlarnı iç tanımay, çünki pek az böyle yerlerni ziyaret ete. Diniy yaşayışına az vaqıt ayırğanı içün, elbet, ibadetlerni tam doğru yapmağa bilmey ve namazdaki areketlerni yañlış yapa. Bunı körgen Seytumer çoqtan diniy emirlerini amelge keçire, bu işlerde tecribeli, Ametni körüp, oña sert bir şekilde böyle dey: “Ey, sen ne, iç namaz yapmağa bilmeysiñmi, cail? Başta ögren, soñ böyle muqaddes yerlerge kel” – dep, bağırdı ve Ametniñ canını ağırttı. Bundan soñ Amet pek açuvlandı ve camiden çıqıp ketti.
Şu arada başqa iç bir vaqıt camige kelmeycegine dair söz berdi. Endi bu vaqianı tafsilâtlı aydınlatayıq. Yazıq ki, insanlar dinge yañaşmağa pek te istemey ve çeşit manaçıqlarnı tapa. Mında Amet çoq beklenilgen qararnı bere ve camige barmağa cesaret ete. Camideki cemaat ise öz areketlerine pek diqqatlı olması kerek, ne aytacağını ve nasıl areketlerde bulunacaqlarını başta yahşı tüşünmeleri kerek. Bunı tek camide degil de, künlik ömrümizde de yahşı bilmeli. Seytumer bu sırada pek yañlış laflarnı ayta, “başta tüşün, soñ ayt” denilgen ikmetli ibarege uymay ve böyle mubarek yerde ve vaqıtta bir taqım can ağırtıcı sözlerni ayta.
Neticede, Amet öz nevbetinde camige başqa kelmege istemey. Aqlıma bu adisege kelişken bir hadis şerif keldi: “Musulmannıñ musulmanğa malı, namusı ve qanı aramdır. Kişige musulman qardaşını küçük körmesi yaramaylıq olaraq yeter” (Ebu Davud). Allah rizası içün bir-birimizni sevmek güzel ahlâqnıñ meyvesidir. Sevip, ne olsa olsun, er vaziyette teselli etmek, ayıplarını ortağa çıqarmamaq. Er keste keçmişte qalğan ve, belki de, tevbe etkenimiz hatalar ola bilir. Hata ve qusurlarnı meydanğa çıqarmaq, insannı utandırıp aşalamaq pek yaramay ahlâqnıñ körsetmesidir.
Peyğamber Efendimiz (s.a.v.) bu hususta böyle buyura: “Din qardaşınıñ ayıbını saqlağan kimseniñ Allah Tealâ dünya ve ahırette qusurını saqlar” (Müslim). Bir kün Resulüllah (s.a.v.): “Allahnıñ qullarından bazı insanlar bardır, nebi ve şeit degillerdir. Faqat qıyamet kününde Allah qatındaki maqamları sebebinden olarğa nebiler ve şeitler suqlanıp baqacaqlardır” buyurdı.
Sahabeler: “Bular kimlerdir ve nasıl hayırlı ameller yapqanlardır? Bizge de bildir de, biz de olarğa sevgi ve yaqınlıq köstereyik!”
Allah Resuli (salâllahu aleyhi ve sellem) böyle buyurdı: “Bular öyle insanlar ki, aralarında ne aqrabalıq, ne de ticaret ve iş munasebetleri bardır. Tek Allah rizası içün bir-birlerini severler. Vallahi, yüzleri bir nurdır ve özleri de nurdan birer minber üstündedirler. İnsanlar qorqqanı vaqıt olar qorqmazlar. İnsanlar qayğı içinde olğanları vaqıt olar qayğılanmazlar” (Ebu Davud).
“Hidayet” gazetinden, avgust, 2015 s.