Бисмилляхи’р-рахмани’р-рахим. Я аййухеннасу инна халекънакум-мин зекерин ве унса ве джеалнакум шуубен ве къабаиле литеарафу, инне акрамекум инделлахи аткъакум, иннеллаха алимун хабир.
Урьметли джемаат!
Такъва келимеси арап тилинде сакъынмакъ, къорчаланмакъ маналарына келе. Яни, Аллахнынъ эмирлерини ерине кетирип, ясакъларындан узакъ турмакъ ве къорчаланмакъ демектир. Буны энъ яхшы япып олгъан кимсе, энъ муттакъий кимседир. Муттакъийлик исе, Аллахнынъ севгисини бизлерге ачкъан бир къапудыр. Аллах бир кимсени севсе, онынъ ичюн не къоркъу, не де умютсизлик къалыр. Чюнки о, даима Аллах ве мелеклери тарафындан къорчаланыр. Юдже Мевлямыз бу хусусны бизлерге Мукъаддес Китабымызда бойле анълата: «Дикъкъатлы олунъ, шубесиз Аллах достларында ич бир къоркъу ве умютсизлик ёкътыр. Олар, иман этип муттакъий олдылар (гунахлардан узакълаштылар)» (Юнус суреси, 10/ 62-63).
Юдже Аллах бир кимсенинъ апай я да акъай, къара я да беяз, къайсы миллеттен олгъанына бакъмай. Аллах чиркин я да дюльбер, бай я да фукъаре олгъанымызгъа да бакъмай. Аллах тек такъвагъа ве япылгъан амеллерге бакъа. Бунен алякъалы оларакъ, Пейгъамбер Эфендимиз алейхисселям, бойле буюрды: «Аллах сизнинъ беденинизге ве бетинизге бакъмай. Амма юреклеринизге бакъа» (Муслим, Ибн Мадже). Асыл шереф ве устюнлюк такъвададыр ве бу дуйгъулар бир тек джамиде дегиль, бутюн аятымыз ичинде, онынъ эр саасында ве вакътында олмасы керек.
Чалышкъанымыз иште, ёлда, эвде, адамлар арасы мунасебетте ве, атта, айванларгъа мунасебетимизде, такъванен янашмакъ керекмиз. Ич бир кимсенинъ акъкъына кирмейип, эр кеснинъ акъкъыны бермеге тырышайыкъ. Чюнки эпимиз Аллах тарафындан яратылдыкъ, Онынъ къатында эпимиз бирмиз ве эпимиз эсабымызны Онъа береджекмиз. Пейгъамбер Эфендимиз алейхис-селям, бизлерге бойле буюрды: «Къайда олсанъ-ол, Аллахтан къоркъ ве ярамайлыкънынъ аркъасындан аман яхшылыкъ яп, о (ярамайлыкълар)ны ёкъ этсин. Адамларнен яхшы мунасебетте ол» (Тирмизий).
Азиз джемаат! Бу терен маналы хадис устюн такъвагъа иришмек мердивенидир. Юдже Мевлямыз бизлерге такъвалы олып, анджакъ мусульман олуп ольмемизни эмир буюра. Такъвалы олмакъ бизлерден эввельки умметлерге де васиет этильген эди. Къуран-ы Керим бунъы бойле хабер бере: «Коклерде ве ерде олгъан эр шей Аллахнындыр. Ант олсун биз, санъа ве сенден эввель китап бергенлеримизге Аллахтан къоркъмаларынъы васиет эттик. Амма эгер куфр этеджек олсаныз, билинъ ки коклерде ве ерде эе шей Аллахнынъдыр. Аллах байлыкъ ве шукюр саибидир.» (Ниса суреси, 4/131).
Бу васиетни ерине кетиргенлер дюнья ве ахирет сеадетине наиль оладжакълар, къаршы чыкъкъанлар исе, эм бу дюньяда, эм де ахиретте бедбахт ве перишанлыкъ ичинде богъуладжакълар. Хутбемни Юдже Мевлямызнынъ шу сезлеринен битирмеге истейим: «Эй инсанлар! Биз сизлерни бир эркектен ве бир къадындан яраттыкъ ве бир биринъизнен танышманъыз ичюн сизлерни миллетлерге ве къабилелерге айырдыкъ. Шубе ёкътыр, Аллах янында энъ къыйметли олгъанынъыз, Одан энъ чокъ къоркъкъаныныздыр. Шубесиз Аллах Алим ве Хакимдир» (Худжурат суреси, 49/13).